ACI GÜLÜMSEYİŞ
ACI GÜLÜMSEYİŞ
ERKUT DİNÇ
Sonunda mezuniyet vakti gelmişti. Öğrenciler, veliler, öğretmenler... Herkesin heyecanı, mutluluğu yüzünden okunuyordu. Tören başlamak üzereydi. Diplomalarımızı almak üzere yerimizi alırken kalabalığın içinde tanıdık bir yüz garip bir gülümsemeyle beni izliyordu. Bir zamanlar okuldaki en iyi arkadaşım olan Sabri’ydi bu.
Aynı sıraları paylaştığımız, beraber gülüp beraber dertlendiğimiz ama bir süredir görüşmediğimiz, görüşemediğimiz, telefonlarıma bile bakma zahmetine katlanmayan, bir zamanlar sırdaşım olan Sabri... Önce okulu sonra arkadaşlığımızı terk etmişti. Şimdi, burada, en mutlu günümde, neden gelmişti diploma törenine? Ona kızgın olduğumu biliyor olmalıydı. Peki neydi bu kalabalığın içinden bana gülümseyerek bakması?
